लंडन डायरी भाग २ : २६२ , वॉल्टन रोड , वोकिन्ग वरून - १ डिसेम्बर २००९ आणि नंतर

"विमान पुढच्या २० मिनिटांमध्ये हिथरो एअरपोर्टवर लॅण्ड होते आहे.सध्या बाहेरचे तापमान आहे ५ डिग्रीज सेल्सिअस" पहिल्या सूचनेपेक्षाही धक्कादायक होती ती दुसरी माहिती ! विमान थांबल्या थांबल्या (खरंतर थांबता थांबता म्हणणं जास्त योग्य ठरेल) सगळ्या प्रवाशांनी केबिन लगेजमधून तमाम गरम कपडे बाहेर काढून ते अगदी सराईताप्रमाणे अंगावर चढवायला सुरुवात केली देखील .. मी सुध्दा स्वेटर , कानटोपी , मफलर , इ . जय्यत सगळं काढलं आणि लंडनमध्ये एकदाचा पाय ठेवला मात्र ... पुढची महत्त्वाची मोहीम होती ती आधी आपली बॅग - नाडीवाली , हो ते सांगायचंच राहिलं सगळेजण आपल्या बॅगांना लेसेस , रिबिनी बांधतात म्हणून मी मुद्दाम नाडी बांधली होती :) वेगळेपणा दाखवायला - पुण्याचे आहोत ना शेवटी ;) तर ती बॅग आणि मग नवरा शोधून काढणं .. सुदैवानी दोन्हीही लगेच मिळाले :) बॅग सापडली आणि लगोलग एक्झिटकडे धाव घेतली तो नवरोबा तिथे उभे होते बिच्चारे! अर्ध्या तासापासून ... आम्हाला आता टर्मिनल ४ पासून टर्मिनल ५ पर्यंत ट्रेनने जायचं होतं .. आणि पुढे इच्छित ठिकाणी बसने.टर्मिनल ५ वर पोचून बसचं तिकीट काढायला बाहेर पडलो आणि जस्ट चिल चिल! नाही गाणं नाही - सर्वांगाची अशी अवस्था झाली , नवर्याला म्हंटलं - अरे ५ डिग्रीजला अशी गत होते आहे तर मग त्याहून खाली तापमान गेल्यावर पुढे काय व्हायचं ? यावर निर्विकार नवरेजात थंडपणानं माझ्याकडे न पहाता नवरा उदगारला - "शून्य डिग्रीज आहे सध्या तापमान!" मी आणखीच गारठले - उभ्या जागीच .. एकूणात टूरिस्ट लोकांसाठी तद्दन नालायक "शीजन"मध्ये मी लंडनमध्ये येऊ घातले होते हे ध्यानात येऊ लागलं होतं - अर्थात पुढेही ते निरनिराळ्या पध्द्तीनी समजणारच होतं - पण त्याचा ट्रेलर हा असा होता .. फारसा आशादायी नसलेला- म्हणजे थंडीच्या बाबतीत - थंडी कसली - थंडाई होती ती! पुढे बसने घरी जाताना तिथले रस्ते , तिथले सिग्नल्स आणि एकदाही न वाजलेला एकाही वाहनाचा हॉर्न आणि आपले रस्ते , आपलं ट्रॅफिक आणि आपल्या इमारती यांची सतत तुलना होत होती - मनोमन!टॅक्सीने घरी आलो.घर छोटेखानी पण सुबक होतं . ओनर कुणीतरी पकिस्तानी होता आणि तो सध्या छुट्टिया मनाने के लिए घरी गेला होता म्हणे.खाली ड्रॉइंग रूम आणि किचन , वर दोन डबल रूम्स अधिक एक सिन्गल रूम होत्या.आणि त्याच्याही वरच्या मजल्यावर तो ओनर रहायचा. नवरा इतके दिवस सिन्गल रूममध्ये राह्त होता.आता मी आल्यावर आम्ही सर्व सामान डबल रूममध्ये शिफ्ट करायला सुरुवात केली.उरलेली डबल रूम पहायला एक साऊथ इन्डिअन मुलगी आली होती.आम्ही सगळ्यानीच त्या मजल्यावरचे लाईट्स ऑन केले आणि एका मिनिटातच पॉवर ऑफ! आमचं धाबंच दणाणलं!नवा देश,नवे लोक एकतर सगळंच अनोळखी आणि त्यातून ओनर पाकिस्तानी शिवाय तो तिथे नाही ..आता काय करायचं तरी काय ? सवयीनं तोंडून निघून गेलं "अरे , कोपर्यावरच्या दुकानातल्या इलेक्ट्रिशिअनला बोलवायचं का ? " पुन्हा तोच तो नवरेजात थंडपणा आदळला अंगावर "अग बये हे पुणं नाही यू के आहे यू के! "थोड्या वेळाने सहजच विचार आला डोक्यात 'कट आउट तर नसेल ना पडला ? ' नवर्याला बोलून दाखवल्या दाखवल्या तो खाली गेला - switches and wiring चे नेटवर्क पहायला .. कट आउटच पडला होता .. नशिब! वाईट उपमा आहे पण त्या क्षणी खरंच सांगते जिवावर बेतलं पण बोटावर निभावलेल्या शायिस्तेखानाचे भाव मनी अवतीर्ण झाले नसले तरच नवल! थिअरी ऑफ रेलेटेविटी नी म्हणा किंवा काही म्हणा पण साधासाच प्रॉब्लेम किती मोठा वाटला होता काहीवेळासाठी!

क्रमशः