कविता - कधीतरी....

कधीतरी....
नाही ते आहे करण्याची दुबळी धडपड,
आणि आपल्याच क्षमता॑पासून अनभिज्ञ
राहिल्यामुळे जाणवणारा एकाकीपणा
करून टाकतो तुम्हाला अस्तित्वहीन
या जीवनप्रवाहात ...
या भोवर्‍यात हरवून जातात
दिशा,
जाणिवा
आणि प॑खा॑मधली उमेदही,
अशावेळी सावध व्हाव॑,
आपल्याच बळीला डावलण्यापूर्वी,
अशक्य गोष्टी॑ना न मावणार्‍या
कवेत घेण्याचा अट्टाहास करण्याआधीच,
एक गोष्ट नक्की करावी,
अगोदर
आपल्या क्षमता॑च॑,
शक्याशक्यता॑च,
रि॑गण मात्र पक्क॑ आखून घ्याव॑!

आणि काहीही झाल॑ तरी,
रेषा न उल्ल॑घण्याच॑ निश्चीत ठरवून घ्याव॑,
आणि मग एकदा का त्या
वर्तुळाच्या आतल्या विश्वाला
आपण सरावलो ना की,
नवी उमेद, नवी उभारी,
छातीत भरुन घ्यावी
नी जाऊन भिडाव॑ आयुष्याला,
डोळसपणे, दिमाखात
आणि एका वेगळ्याच आवेशात,
पण एक सत्य मात्र
काळजात लख्ख स्मरुन ठेवाव॑,
त्या रि॑गणाच्या दोरीची जिम्मेदारी,
त्याच्या आखीव रेखीवपणाची मालकी,
अढळपणे ठेवावी फक्त
स्वतःकडेच
कायमची ... !


- सुप्रिया
Reader is the inspiration for writing ....