पाँडिचेरी भेट - भाग चार

तर यापुढचं अतिशय देखणं काम, एक दिव्य अनुभव म्हणजे ऑरोव्हिल city of dawn आणि मातृमंदिर hall for concentration.

ऑरोव्हिल हि एक उच्च आणि भव्य कल्पना a divine dream of mother. त्या कोण्या एका देशीच्या बाईने एक स्वप्न फारफार पूर्वी पाहिले अन आपल्या बकुळफुलांच्या, प्राजक्तीच्या दळदारी देशी ते उभवण्याचा मानस बोलून दाखवला. पाँडिचेरीजवळ  -२००० एकरमध्ये - सरकारच्या मदतीनं हे बिनमुखवट्याचं एक international township - आकाराला येऊ लागलं. १२४ देशातले लोक आपापल्या देशाची माती घेऊन इथे एकत्र आले. आपण संकल्पाला मूठमाती देतो.

इथे मूठ मूठ माती संकल्पनेला रुजण्याचं बळ देत होती.

आमची माती आमची माणसं, जोडते मनाची नाती, आमची माती ...

या ओळीतला दडलेला अर्थ असाही असेल काय? पण यातून उभवलेला लाल रंगाचा दगड म्हणजे प्रतिकात्मक शिलाबांधणीचा समारंभ - फिल्ममध्ये पाहताना सर्वांगावर रोमांच आले - आणि तेही आपल्या या - या कडीकोंड्याच्या उशाखाली धोंड्याच्या भारतमातेवर! धन्य असोत त्या माताजी आणि ते श्री ऑरोबिंदो!

तर १९६८ साली मुहूर्तमेढ रोवली गेली.

इथे कोणीही येउन राहू शकतं - अट एकच वय / जाती / वर्ण / राष्ट्र सारं पायदळी तुडवून, तिलांजली देऊन unity in humanity चा स्वीकार करणं. तर या आकाशगंगेला आजूबाजूला green belt ने वेढलयं. ही ती झाडं - ती झुडपं - ते वृक्ष जे तो गोष्टीतला म्हातारा आपल्या नातवंडं / पंतवंडांसाठी लावतो. तीच आशा, तेच स्वप्नाळु डोळे असणारे आपले आजी-आजोबा म्हणजे माताजी आणि ऑरोबिंदो!

क्रमश:

सुप्रिया